LAOS Wientian czyli Miasto Drewna Sandałowego

Listopad 2023 r.

Wientian w języku laotańskim vien oznacza „miasto otoczone murami”, tian – „drewno sandałowe”. Natomiast indyjska nazwa brzmi Chandapuri, co oznacza „Miasto Drewna Sandałowego” i tak też najczęściej tłumaczy się dzisiejsze znaczenie nazwy miasta.

Lotnisko w Wientianie

Przylatując do Laosu należy otrzymać wizę laotańską, czyli wypełnić odpowiedni formularz, dołączyć zdjęcie w formacie paszportowym oraz 40$, a potem uzbroić się w cierpliwość, gdyż pracownicy lotniska mają dużo czasu. Kiedy już wyjdziemy na zewnątrz i chcemy wymienić pieniądze na lokalną walutę też należy wypełnić odpowiedni formularz.

Słów parę o historii Wientianu.

Prowadzone prace wykopaliskowe określają, że tereny obecnego Wientianu zostały zamieszkane w IX wieku. W połowie XIII wieku zostało utworzone księstwo laotańskie Vien Chan (obecnie Wientian), które sto lat później stało się częścią królestwa laotańskiego Lan Xang. Szybki rozwój miasta, lepsze warunki obronne i centralne położenie przyczyniły się w 1560 roku do przeniesienia stolicy królestwa z Luang Prabang do Wientianu. W XVII wieku miasto przeżywało swój rozkwit i według relacji europejskich podróżników było jednym z najwspanialszych i najbogatszych miast Azji Południowo-Wschodniej. Po rozpadzie królestwa laotańskiego w 1707 roku Wientian został niezależnym królestwem. W 1778 roku miasto zostało zdobyte przez wojska Syjamu. Z Wientianu wywieziono dwa najważniejsze święte wizerunki Buddy: Szmaragdowego Buddę oraz Buddę Prabang. Miasto zostało splądrowane, spalone, a ludność została deportowana do Syjamu (obecnej Tajlandii). Niegdyś wspaniałe miasto zaczęła porastać dzika dżungla. W 1893 roku Wientian został zajęty przez Francuzów, którzy w mieście utworzyli stolicę francuskiego protektoratu Laosu. Nowe władze nadały miastu oficjalną nazwę Vientian i rozpoczęły prace odbudowy miasta we francuskim stylu kolonialnym. Wytyczono nowe ulice przecinające się pod kątem prostym, wybudowano budynki administracji państwowej i koszary, odbudowano ważne obiekty religijne. Powstało duże osiedle willowe dla wyższych rangą urzędników państwowych.

Miasto nie ucierpiało w czasie II Wojny Światowej i okupacji japońskiej. W 1953 roku Laos uzyskał niepodległość, a Wientian stał się stolicą Królestwa Laosu. Po obaleniu monarchii w grudniu 1975 roku Wientian stał się stolicą Laotańskiej Republiki Ludowej.

Pha That Luang – Wielka Święta Stupa

Pha That Luang jest najświętszym zabytkiem Laosu. Unikalna architektura stupy pokrytej 500 kilogramami złota,  monumentalność oraz święty pomnik Buddyzmy sprawiają, że Wielka Złota Stupa, uważana jest za najważniejszy symbol narodowy.  Jej wizerunek znajduje się na pieczęciach państwowych, walucie Laosu oraz pamiątkach, które można kupić na okolicznych straganach. Według wierzeń pod stupą znajduje się najświętsze relikwie w postaci fragmentu klatki piersiowej Buddy.

Przed głównym wejściem na teren Pha That Luang jest pomnik siedzącego króla Setthathirata, w królewskim kapeluszu i z mieczem na kolanach. Na przedniej ścianie cokołu można przeczytać tablicę biograficzną, oczywiście w języku laotańskim, ale od czego jest google  translator. Król Setthathirat, żyjący w XVI wieku, uważany jest za jednego z najważniejszych przywódców w historii Laosu. Przez cały okres sprawowania swojej władzy aż do śmierci skutecznie bronił swojego królestwa przed najazdami obcych wojsk. Poza tym przeniósł stolicę do Wientianu i przyczynił się do rozbudowy i rozwoju miasta.

Opierając się na doktrynie Buddyzmu, stupa  Pha That Luang została zbudowana na trzech poziomach odzwierciedlających wznoszenie się z Ziemi do Nieba:

Pierwszy poziom o wymiarach 68×69 metrów, symbolizuje podziemie. Otoczony jest kilkuset kamieniami bai sema. Bai sema (liście Sema) płaskie kamienie przypominające kształtem liście z drzewa Bodhi, pod którym Budda osiągnął oświecenie. Wokół tego poziomu znajdują się cztery ołtarze, do których wierni przynoszą kwiaty i prezenty, aby wyrazić swój szacunek dla Stupy.

Drugi poziom o wymiarach 48×48 metrów, na którym stoi 30 małych stup, symbolizuje trzydzieści doskonałości buddyzmu.

Trzeci poziom o wymiarach 30×30 metrów zakończony stożkiem przypominającym pączek lotosu. Poziom ten symbolizuje wstęp do Królestwa Niebieskiego, w którym osiąga się stan przyjemności i zaspokojenia oraz doświadcza krótkotrwałego lecz intensywnego poczucia szczęścia.

Cała stupa ma wysokość 45 metrów od ziemi do jej wierzchołka.

Wokół stupy znajdują się rozległe tereny, składające się z ogrodów, pomników, świątyń i pagody w której nadal mieszkają mnisi pobierający nauki oraz opiekujący terenem. W krużgankach wokół stupy znajdują się liczne rzeźby, obrazy i posągi Buddy. Warto zwrócić uwagę na posąg Dżajawarmana VII ze złotą twarzą, króla imperium Khmerów, który w XII wieku przyczynił się do rozpropagowania Buddyzmu i budowy wielu świątyń na podległych mu terenach.

Rozłożyste drzewo bodhi (odmiana fikusa), które jest uważane za potomka drzewa, pod którym Budda osiągną oświecenie otoczone jest kręgiem złotych posągów, z których każdy przedstawia Buddę w innej pozie. Każda z pozycji ma określone znaczenie. Część z nich jest patronami siedmiu kolejnych dni tygodnia. W głębi ogrodu jest największy w Laosie posąg leżącego Buddy o długości 56 metrów. Postać przedstawiona jest w stadium nirwany, tuż przed odejściem w zaświaty, leżącą na boku, ze spokojną i zadowoloną miną. Pomnik został zbudowany na pamiątkę jego śmierci.

Świątynia Szmaragdowego Buddy – Wat Phra Keo

Świątynia wybudowana w 1565 roku po przeniesieniu stolicy do Wientianu, aby przechowywać w niej posążek Szmaragdowego Buddy. Statuetka świętego wizerunku Buddy przebywała w tym miejscu przez 219 lat, czyli do czasu kradzieży i wywiezienia do Syjamu (Tanjlandii) Świątynia dwukrotnie zniszczona podczas wojen i najazdów. Odbudowana przez Francuzów i taka stoi do dzisiaj. We wnętrzu mieści się kolekcja posążków Buddy, centralnie ustawiony jest złoty Budda w pozycji stop kłótni, natomiast wokół świątyni na zewnątrz Budda siedzący w pozycji wzywam Ziemię na świadka. W budynku przechowywane są starożytne rękopisy spisane na liściach palmowych oraz Tripitaka – zbiór nauk buddyjskich, składający się z trzech koszy: kosz reguł zakonnych, kosz nauk, kosz dodatkowej nauki (objaśnienia i teksty filozoficzne)

Wat Si Saket – laotańska świątynia buddyjska

Zbudowana w 1818-1820 roku. Odrestaurowana i przywrócili do dawnej świetności przez francuskich kolonialistów w 1924 roku.

 Według lokalnych przekazów, kiedy Tajowie zobaczyli gromadzące się nad świątynią czarne, deszczowe chmury uznali to za znak od bogów, że jest to święte miejsce i dlatego nie zniszczyli świątyni. Kompleks przeznaczyli na swoją siedzibę i miejsce zakwaterowania. Przyjmuje się, że jest to najstarsza świątynia w mieście.

W ścianie świątyni oraz w ścianach podcieni w niewielkich niszach ustawionych jest ponad 10 000 glinianych posążków Buddy w różnych pozycjach.

Wat Si Muang

Khmerska świątynia zbudowana na ruinach innej hinduskiej świątyni. Nazwa pochodzi od imienia młodej ciężarnej Laotanki, która aby uspokoić  gniew duchów rzuciła się podczas budowy do dołu w ziemi, w którym miała być umieszczona główna kolumna budynku. Dziewczyna o imieniu Si Muang została zmiażdżona przez opuszczającą się kolumnę na miejsce. Centralny filar świątyni stanowi również środek miasta, dlatego Wat Si Maung nazywa się „świątynią matką” Wientianu.

Wnętrze świątyni podzielone jest na dwa pomieszczenia. W części od frontu przebywają mnisi, którzy udzielają błogosławieństwa. Za drobną ofiarą zawiązują na ręce sznureczek szczęścia, którego nie można zdjąć. Podczas zakładania sznureczka trzeba się trzymać za ucho, ale nie wiem dlaczego. W tylnym pomieszczeniu znajduje się duży ołtarz główny z posągami i wizerunkami Buddy oraz kopia szmaragdowego Buddy. Do świątyni przybywa wielu wiernych, którzy chcą, aby ich życzenia i prośby zostały spełnione.

Czarna Stupa – That Dam

Przyjmuje się, że stupa , stojąca pośrodku ronda ma około 500 lat, choć dokładna data nie jest znana. Obecnie bardzo zaniedbana, porośnięta trawą i drobnymi krzewami czeka na swoją renowację i przywrócenie do dawnej świetności. W dawnych czasach stupa była w całości pokryta złotem. Podczas najazdu Syjamczyków cała złota powłoka została zdjęta i wywieziona. Naturalny kolor cegieł z czasem ściemniał i przybrał czarny kolor. Pod każdą stupą znajdują się relikwia świętych, proch mnichów i mniszek, a nawet królów. Co znajduje się pod tą stupą nie wiadomo, ale według legendy mieszka tam siedmiogłowy wężokształtny stwór – Naga, który obudzi się kiedy trzeba będzie stanąć w obronie mieszkańców miasta.

Brama Zwycięstwa –  Patuxai

Ogromny pomnik wojenny, a za razem łuk triumfalny znajdujący się w centrum miasta. Brama zwycięstwa poświęcona jest pamięci laotańskich żołnierzy, którzy zginęli podczas II Wojny Światowej oraz podczas walk o niepodległość z pod protektoratu francuskiego. Budowę rozpoczęto w 1957, a ukończono w 1968 roku. Nie da się nie zauważyć pewnego podobieństwa do Łuku Triumfalnego w Paryżu. Łuk wientiański jest wyższy, posiada cztery bramy oraz pokryty jest laotańskimi motywami. Na ścianach można zobaczyć symbole buddyjskie, bóstwa hinduskie oraz apsary – żeńskie duchy chmur i wody. Sufit ozdobiony jest wizerunkami hinduskich bogów, takich jak Brahma i Wisznu oraz innymi mitologicznymi stworzeniami. Na szczycie Patuxai znajdują się cztery wieże, każda w innym rogi i jedna na środku. Podczas mojej wizyty w Wientianie wejście na dach było zamknięte z powodu prac remontowych.

Pomysł, projekt i wykonanie przerosło możliwości budżetowe rządu laotańskiego, ale nadarzyła się okazja. Rząd USA postanowił sfinansować budowę lotniska w Wientianie, który stanowił by bazę dla myśliwców podczas wojny wietnamskiej. Do Laosu trafiły dolary oraz spore ilości cementu. Jednak pieniądze i cement trafiły do Laosu przed podpisaniem jakiekolwiek umowy, więc król i rząd Laosu zdecydowali żeby zbudować ogromny łuk tryumfalny zamiast lotniska dla wojsk amerykańskich. Dlatego też Patuxai nazywany jest złośliwie pionowym pasem startowym (Vetical runway)

Linia kolejowa Wientian – Luang Prabang

Na przedmieściach stolicy w szczerym polu znajduje się ogromny dworzec kolejowy wybudowany przez Chińczyków. W hali pasażerskiej jest nawet wydzielona odrębna lepsza część dla pasażerów obywateli Chin. Dostanie się na dworzec nie jest proste, najpierw trzeba przejść szczegółową kontrolę bagażu, podczas której odbierane są wszelkie spraye, mnie zabrano dezodorant. Podobno jest wybuchowy. Poza tym pociąg ekspresowy jedzie raczej powolnie. Na koniec dojeżdżamy do Luang Prabang, gdzie znowu w szczerym polu wystawiony jest kolejny gigantyczny dworzec kolejowy.

Dziękuję, że jesteś ze mną :).

Mam nadzieję, że zainteresował Cię mój wpis.

Czy chcesz zadać jakieś pytanie? Może napisać coś miłego? A może masz jakieś uwagi do tekstu ?

Śmiało, poniżej możesz to zrobić!

Jeśli podobał Ci się ten wpis, możesz udostępnić go znajomym. 

Dziękuję

Ola

Zapraszam do polubienia mojej strony na Facebooku, dzięki której możesz być na bieżąco z moimi wpisami z kolejnych podróży.

www.facebook.com/seniorturysta1