Styczeń 2024 r.
Narodowe Muzeum Antropologiczne (Museo Nacional de Antropología)
Jeden z najważniejszych obiektów muzealnych w Meksyku i na całym kontynencie amerykańskim to Muzeum Narodowe Antropologii (Museo Nacional de Antropología) w Meksyku. Budynek muzeum został wybudowany w latach 1963-1964 i jest zaprojektowany tak, aby pomieścić i eksponować bogate dziedzictwo archeologiczne narodów Mezoameryki, a także uwzględniać różnorodność etniczną kraju.
Muzeum Narodowe Antropologii jest jednym z największych muzeów archeologicznych na świecie i posiada imponującą kolekcję sztuki i artefaktów kultury prekolumbijskiej, w tym zabytków z cywilizacji Azteków, Majów, Zapoteków, Tolteków i wielu innych. Ekspozycje muzeum prezentują historię i kulturę różnych grup etnicznych zamieszkujących obszar Meksyku na przestrzeni wieków.
Do najbardziej znanych i charakterystycznych artefaktów w kolekcji muzeum należą:
Kamień Słońca –
Centralna część koła, jest miejscem, gdzie umiejscowiona jest twarz Tonatiuha, boga słońca według mitologii Azteków. Według legendy, Tonatiuh stworzył obecną piątą epokę światła, będąc władcą dnia i nocy. Wierzono, że to do niego trafiali wojownicy, którzy zginęli w walce, zmarłe niemowlęta oraz królowie i kupcy, którzy zmarli w czasie podróży. Tonatiuh był uważany za uosobienie samego słońca, którego nieustannie trzeba było karmić ludzką krwią, aby zachować jego niezmienną jasność i kontynuować jego ruch po niebie. Ta koncepcja była fundamentalna w religii i kulturze Azteków, gdzie ludzkie ofiary były regularnie składane bogom jako sposób na utrzymanie harmonii kosmicznej i zapewnienie płodności oraz powodzenia w życiu społecznym i indywidualnym.
Wizerunek bóstwa otoczony jest pierścieniami z symbolami kalendarzowymi i kosmicznymi.
Rzeźby z Teotihuacan
Spora część sali muzealnych poświęcona jest Teotihuacan, które jest jednym z największych i najważniejszych stanowisk archeologicznych w Ameryce prekolumbijskiej. Zwiedzający mogą zapoznać się z różnymi przykładami kultury Teotihuacan i zobaczyć rekonstrukcję Świątyni Pierzastego Węża oraz oryginalne artefakty takie jak Dysk Mictlantecuhtli (boga podziemi i umarłych), biżuterię, malowidła ścienne znalezione na osiedlach mieszkaniowych, ceramikę oraz różne inne rzeźby i przedmioty kamienne.
Grobowiec Pakala z Palenque
Grobowiec króla-kapłana Pakala odkryto w 1952 roku. Pakal był władcą przez blisko 70 lat, a po jego śmierci został pochowany w sarkofagu, który następnie został nakryty płytą z reliefem władcy. Kryptę zamurowano, a w przylegającym korytarzu złożono ofiary z sześciu niewolników, którzy mieli służyć mu po śmierci. Tunel został zasypany gruzem i kamieniami, a wejście zamurowano.
Relief na płycie grobowca przez wiele lat wzbudzał kontrowersje i spekulacje, szczególnie wśród pseudonaukowców, takich jak Erich von Däniken, którzy interpretowali go jako przedstawienie istoty pozaziemskiej siedzącej za sterami rakiety kosmicznej. Jednak archeolodzy interpretują relief inaczej, widząc w nim króla Pakala w pozycji półleżącej na czaszce, symbolizującej demona ziemi. Wypustki wyrastające z boków interpretowane są jako granice do świata chorób i śmierci, a Drzewo Światła symbolizuje pęd kukurydzy. Na szczycie płyty znajduje się słoneczny ptak w masce boga deszczu. Całość reliefu symbolizuje życie, które pokonuje śmierć i odradza się dzięki wodzie i słońcu.
Kubek obsydianowy z małpą
Obsydian to kwaśna skała, złożona niemal wyłącznie ze szkliwa wulkanicznego, które powstaje w wyniku natychmiastowego zastygnięcia magmy. Materiał niezwykle trudny w obróbce dlatego kubek przedstawiający małpę trzymającą ogon nad głową zaliczany jest ze względu na jego wielkość, do jednego z najcenniejszych eksponatów muzeum.
Ocelot ofiarny (Ocelocuauhxicalli)
Ocelot (jaguar) był uważany za księcia zwierząt, pana nocy, bóstwem zła, ciemności i zemsty. Siła i drapieżność tego uczyniła z tego kota zwierzę stróżujące. Zagłębienia wyrzeźbione na grzbiecie tego wspaniałego kamiennego ocelota służyła jako święty pojemnik zwany (cuauhxicalli) „naczyniem orła”, do którego składano krew i serca jeńców złożonych w ofierze, aby nakarmić Słońce i Ziemię.
Różne rzeźby
Na koniec różne rzeźby z różnych okresów historycznych i reprezentujące różne kultury Mezoameryki. Ponieważ bardzo mi się podobały, więc chciałam je zachować w pamięci.
Bazylika Matki Bożej z Guadalupe (Basílica de Nuestra Señora de Guadalupe)
Bazylika Matki Bożej z Guadalupe, położona na północ od historycznego centrum Meksyku i jest jednym z najważniejszych miejsc kultu maryjnego na świecie, ustępując popularnością jedynie Bazylice Świętego Piotra w Rzymie. To sanktuarium przyciąga rocznie około dwudziestu milionów pielgrzymów z różnych zakątków globu.
Kiedy zbliżamy się do Bazyliki, po obu stronach jezdni można zauważyć coraz więcej sklepów i straganów oferujących dewocjonalia związane z kultem Matki Bożej z Guadalupe. W tych miejscach pielgrzymi mogą zakupić obrazy, figury oraz inne przedmioty religijne z wizerunkiem Matki Bożej z Guadalupe, które są pamiątkami z ich pielgrzymki lub przedmiotami do modlitwy i oddania czci. Handel dewocjonaliami jest istotną częścią życia religijnego i kulturowego wokół Bazyliki Matki Bożej z Guadalupe.
Historia kultu Matki Bożej z Guadalupe, związana jest z objawieniem się Juanowi Diego w 1531 roku. Legenda mówi o tym, jak Juan Diego ochrzczony na Placu Trzech Kultur, uczęszczał tam na katechezę oraz był człowiekiem bardzo religijnym miał objawienie. Idąc na poranną mszę usłyszał głośny śpiew ptaków, który przywoływał go na ubocze drogi. Kiedy wszedł między skały zobaczył piękną kobietę, schodzącą z obłoku nakazała wybudować w tym miejscu świątynię. Juan Diego poszedł do biskupa i opowiedział o objawieniu, ale biskup mu nie uwierzył. Ta sytuacja powtarzała się przez kolejnych kilka dni, aż biskup zażądał dowodu. Następnego dnia Matka Boża udzieliła Juanowi Diego cudownego znaki i gdy przyszedł do biskupa po rozwinięciu poncha wysypały się piękne róże, a na piersi ukazał się obraz Matki Bożej. Poncho wykonane z włókna agawy z cudownym obrazem do dzisiaj przechowywany jest w bazylice jako relikwie.
12 grudnia, dzień, w którym według legendy miało miejsce objawienie, jest obchodzony jako święto Matki Bożej z Guadalupe, co przyciąga setki tysięcy, a nawet miliony pielgrzymów do sanktuarium.
W skład kompleksu maryjnego Guadalupe wchodzi plac, kilka kościołów, klasztor, budynki administracyjne oraz kolumbarium.
Świątynia Pokutna Chrystusa Króla (Stara Bazylika) (Templo Expiatorio a Cristo Rey)
Historyczny kościół, które odegrał istotną rolę w religijnym życiu Meksyku. Budowla ta, wzniesiona w stylu barokowym i poświęcona w 1709 roku, miała pierwotnie służyć jako miejsce kultu i oddawania czci Matce Bożej.
Charakterystyczną cechą Starej Bazyliki są cztery ośmiokątne wieże w każdym z narożników, co nadaje monumentalny wygląd i wyróżnia spośród okolicznych budynków. Kościół został zbudowany na planie zbliżonym do kwadratu, co nadaje mu symetryczny i regularny kształt. Zewnętrzne ściany budynku zostały obłożone ciemnoczerwoną cegłą, a okna w kościele są ozdobione szarymi obramowaniami, dodając elegancji i kontrastu do ceglanej fasady. Główne wejście do kościoła jest ozdobione portalem z rzeźbionymi postaciami ośmiu świętych. Na centralnej części fasady umieszczona jest płaskorzeźba przedstawiająca objawienie Matki Bożej, co nadaje budynkowi sakralny charakter i podkreśla jego religijne znaczenie. Kościół był ważnym miejscem pielgrzymek i modlitwy, szczególnie ze względu na przechowywany w nim obraz Matki Bożej z Guadalupe.
Niestety, w ciągu lat budowla uległa uszkodzeniom i deformacjom, głównie z powodu ruchów tektonicznych i wpływu innych budynków w jej bezpośrednim sąsiedztwie. Odsunięcie się tylnej nawy od korpusu kościoła o około metr oraz przechylenie się ściany frontowej do przodu spowodowały, że budowla stała się niebezpieczna dla wiernych i zwiedzających. Dodatkowo, nierówności podłogi utrudniały bezpieczne poruszanie się wewnątrz kościoła.
Konieczność przeprowadzenia remontów i utrzymania bezpieczeństwa strukturalnego doprowadziła do decyzji o budowie nowej bazyliki w pobliżu. Jednakże Stara Bazylika nadal pozostaje istotnym historycznym i sakralnym miejscem.
Kaplica Indian (Capilla de Indios)
Prawdopodobnie pierwszym kościołem, w którym został umieszczony obraz Matki Bożej z Guadalupe, był kościół zbudowany na miejscu objawienia, nazwany Kaplicą Guadalupe (Capilla de Guadalupe). Nazwa ta wiąże się z faktem, że kaplica została wzniesiona w celu oddawania czci Matce Bożej przez rdzenną ludność meksykańską. Juan Diego, który miał objawienie Matki Bożej z Guadalupe, przez 17 lat mieszkał w tym miejscu, opiekując się obrazem i miejscem objawienia aż do swojej śmierci.
Kaplica na Wzgórzu (Capilla del Cerrito)
Kaplica, która upamiętnia cud świeżych kwiatów i pierwsze objawienie Najświętszej Matki Bożej z Guadalupe, pierwotnie była poświęcona Świętemu Michałowi Archaniołowi, który tradycyjnie jest przedstawiany jako obrońca Świętej Dziewicy. Według niektórych podań to właśnie Święty Michał zesłał na ziemię obraz Matki Bożej z Guadalupe, namalowany w niebiańskiej pracowni malarskiej.
W korytarzu po wejściu do kaplicy, na ścianach znajdują się freski, które opowiadają historię objawień. Obecnie kaplicą opiekuje się klasztor Karmelitów, którzy dbają o to miejsce jako ważne centrum kultu maryjnego dla wiernych pielgrzymów z całego świata.
Kaplica Źródełka (Capilla del Pocito)
Według legendy jest to miejsce, w którym Matka Boża objawiła się Juanowi Diego, na dowód czego wytrysnęło małe źródełko, które z czasem stało się celem pielgrzymek ze względu na przekonanie o cudownej mocy uzdrawiania wody ze źródła. Wielu pielgrzymów piło wodę z tego źródła i przemywało swoje rany, wierząc w jej cudotwórcze właściwości. Niestety, wkrótce ujęcie wody stało się źródłem infekcji chorobami zakaźnymi. Aby zapobiec epidemii, zabudowano studnię zadaszeniem, uniemożliwiając bezpośredni dostęp, a w XVIII wieku podjęto decyzję o budowie świątyni wokół studni.
Szczególną cechą tej niewielkiej barokowej kaplicy jest to, że jest okrągła.
Nowa Bazylika (Nueva Basílica de Guadalupe)
Nowa bazylika Matki Bożej z Guadalupe została zaprojektowana z myślą o zaspokojeniu rosnącego zapotrzebowania na miejsce kultu, które mogłoby pomieścić coraz większą liczbę przybywających pielgrzymów. Ponadto, konieczność podjęcia decyzji o budowie nowej bazyliki wynikała również z konieczności zabezpieczenia wiernych przed szkodami spowodowanymi trzęsieniem ziemi, które dotknęło starą bazylikę.
Nowa bazylika została zaprojektowana w kształcie okrągłego namiotu, który ma symbolicznie nawiązywać do Namiotu Spotkań Mojżesza z Bogiem oraz płaszcza Matki Bożej. Jej wymiary to 100 metrów średnicy i 42 metry wysokości, co czyni ją imponującą budowlą. Bazylika została zaprojektowana tak, aby mogła jednorazowo pomieścić nawet 10 000 wiernych.
Jednym z najważniejszych elementów wewnątrz bazyliki jest Cudowny Obraz Matki Bożej z Guadalupe, który znajduje się na ścianie za ołtarzem. Ze względu na okrągły kształt świątyni, Cudowny Obraz jest widoczny z każdego miejsca wewnątrz bazyliki. Dodatkowo, pod obrazem, poniżej ołtarza, umieszczono cztery pasy ruchomych chodników, które umożliwiają pielgrzymom obserwowanie świętego obrazu z bliska, nie przeszkadzając w przejściu innym wiernym. To innowacyjne rozwiązanie pozwala wszystkim pielgrzymom, niezależnie od ich lokalizacji w bazylice, na bezpośredni kontakt z Cudownym Obrazem.
Dzwonnica
Na placu przed Bazyliką w Guadalupe znajduje się sporych rozmiarów konstrukcja, która jest dzwonnicą. Dzwonnica jest nie tylko miejscem, gdzie odzywają się dzwony, ale także stanowi symboliczny zegar, reprezentujący różne sposoby mierzenia czasu. Umieszczono na niej różne rodzaje zegarów, które symbolizują różnorodne sposoby określania czasu. Znajduje się tam zegar cywilny, który wskazuje standardowy czas dla codziennego życia. Zegar astronomiczny, używany przez żeglarzy, odnosi się do mierzenia czasu za pomocą obserwacji gwiazd i niebieskich ciał, co było istotne dla nawigacji morskiej. Zegar słoneczny wskazuje czas za pomocą cienia rzucanego przez słońce na odpowiednio ułożoną powierzchnię, co było jednym z najstarszych sposobów określania czasu. Natomiast aztecki zegar księżycowy odnosi się do tradycyjnych metod pomiaru czasu stosowanych przez Azteków, opartych na fazach księżyca.
Dodatkowo, na tej 23-metrowej konstrukcji znajduje się wieża, na której umieszczono 10 dzwonów, które wygrywają ponad 20 różnych melodii.
Plac przed Bazyliką w Guadalupe
Między Nową Bazyliką, a zegarem znajduje się przestronny plac, który może jednorazowo może pomieścić się kilkaset tysięcy pielgrzymów uczestniczących w mszy świętej.
Rzeźba Ofiarowanie
Schodząc z Kaplicy na Wzgórzu trafiamy na instalację przedstawiającą hołd złożony Matce Bożej przez Indian. Matka Boża otoczona jest rdzenną ludnością składająca w ofierze kukurydzę, kwiaty i kadzidła. Rzeźba ma być symbolem jedności Indian i Hiszpanów, którzy tworzą nowy , meksykański naród.
Xochimilco
Aztekowie, którzy założyli w XIV wieku miasto Tenochtitlán na jednej z wysp jeziora Texcoco, musieli opracować nowe metody rolnictwa, aby zapewnić sobie regularne dostawy żywności. Ze względu na swoje położenie na bagnistym terenie jeziora Texcoco, stworzyli system chinampas, czyli pływających wysp, które stanowiły innowacyjny sposób na uprawę roślin. Skonstruowane z gałęzi, przysypane warstwą mułu i ziemi, chinampas umożliwiły wydajną uprawę roślin, takich jak kwiaty, kukurydzę, fasolę, dynie, paprykę i inne warzywa. Dzięki temu systemowi, rośliny miały stały dostęp do wody i żyznego podłoża, co przyczyniało się do obfitych plonów. Z biegiem czasu, pojedyncze chinampas stopniowo łączyły się w większe obszary, tworząc rozległe sieci kanałów, które służyły jako szlaki transportowe do miasta. Dzięki systemowi chinampas, Aztekowie mieli stałe dostawy świeżych produktów rolnych, które były kluczowe dla utrzymania wielkiego miasta Tenochtitlán i jego licznej populacji. Ten system rolniczy zapewnił Aztekom stabilność żywnościową i umożliwił im rozwój gospodarczy w regionie.
Xochimilco, znane również jako pływające ogrody, to niezwykłe miejsce położone około 30 kilometrów na południe od historycznego centrum Meksyku, które przyciąga mieszkańców stolicy oraz turystów z całego świata. To popularne miejsce na relaks i odpoczynek, szczególnie w dni wolne od pracy, gdy ludzie masowo udają się tam, aby cieszyć się zielenią i urokami kanałów.
Główną atrakcją Xochimilco są kolorowe, zadaszone łodzie płynące po kanałach, zwane trajineras. Każda łódź jest unikatowa i posiada swoje indywidualne imię. Zazwyczaj są one bardzo kolorowe i pięknie przystrojone kwiatami, co dodaje im uroku. Na środku łodzi znajduje się stół, na którym można zorganizować piknik lub biesiadę w towarzystwie przyjaciół i rodziny.
Podczas pływania po kanałach można spotkać różnorodne łodzie, na których odbywają się imprezy urodzinowe, spotkania towarzyskie lub rodzinne. Wokół unosi się muzyka i śmiech, tworząc radosną atmosferę. Można wynająć łódź i wcześniej zamówić obiad lub dostarczyć własne jedzenie i napoje.
Dodatkową atrakcją są zespoły mariachi, które chętnie zabawiają turystów swoją muzyką. Na pewno widziałam tutaj znacznie więcej muzykujących mariachi niż na słynnym placu Garibaldi. Na wysepkach można znaleźć plantacje roślin ozdobnych, a także sklepy prowadzone z łodzi, oferujące kwiaty, tkaniny, pamiątki i inne produkty lokalne. Można też było zrobić sobie zdjęcie z żywym sokołem. Xochimilco to miejsce, gdzie można cieszyć się przyrodą, muzyką i kulturą meksykańską, tworząc niezapomniane wspomnienia.
Teotihuacan – Aztekowie
Jedno z najbardziej znanych stanowisk archeologicznych na świecie znajduje się około 50 kilometrów od stolicy Meksyku. Historia powstania tego miasta jest owiana tajemnicą, ale przypuszcza się, że budowę rozpoczęto w I wieku n.e. od szerokiej alei i trzech imponujących piramid. Miasto stopniowo rozwijało się wokół centrum religijnego i ceremonialnego, osiągając swój rozkwit między IV a VII wiekiem.
Wraz z rozwojem kompleksu miejskiego powstawały place targowe, magazyny, teatry oraz boiska do gry w piłkę nożną. Aby zapewnić miastu dostęp do wody pitnej, przeprowadzono regulację rzeki, a także zbudowano zbiorniki na wodę deszczową. W okresie największej świetności Teotihuacan zamieszkiwało nawet do 200 000 ludzi.
W XII wieku mieszkańcy nagle opuścili miasto, pozostawiając tajemnicę, która nie została do dzisiaj w pełni wyjaśniona. Rozproszyli się po całej Mezoameryce, a Teotihuacan zostało opuszczone. Kiedy 500 lat później przybyli Aztekowie, natrafili na opuszczone miasto i majestatyczne piramidy. Nazwali to miejsce Teotihuacan, co można przetłumaczyć jako „miejsce, z którego pochodzą bogowie”, „miejsce, gdzie bogowie się rodzą”, lub „miejsce, w którym ludzie stają się bogami”. Teotihuacan stanowi dziś fascynującą enklawę historii, przypominając o dawnej chwale i tajemniczej przeszłości tego regionu.
Pałac Pierzastego Motyla (Palacio de Quetzalpapálotl)
znany również jako Pałac Quetzalpapalotla, to jedna z najwybitniejszych budowli w starożytnym Teotihuacan. Ten wspaniały pałacowy kompleks został wzniesiony wokół kwadratowego dziedzińca, którego cztery strony otaczały podcienia wsparte na pięknie rzeźbionych kolumnach.
Podcienia te prowadziły do pomieszczeń mieszkalnych, które nie posiadając okien, zapewniały stałą temperaturę przez cały rok. Mieszkańcy pałacu spędzali dni na wewnętrznych dziedzińcach, korzystając z ochrony przed ekstremalnymi warunkami atmosferycznymi.
Nazwa „Pałac Pierzastego Motyla” została nadana w 1962 roku od rzeźbionych wizerunków „pierzastego motyla” znajdujących się na filarach otaczających dziedziniec.
Freski naścienne, które zdobią pomieszczenia przed wejściem do Pałacu Pierzastego Motyla, stanowią fascynującą kulturalną i artystyczną atrakcję. Jednym z najciekawszych przykładów jest fresk zatytułowany „Procesja Zielonych Ptaków”, przedstawiający szereg zielonych ptaków, których pomarańczowe dzioby wydzielają strumienie wody spływającej na trójpłatkowe żółte kwiaty.
Te freski, choć obecnie znajdują się w zaawansowanym stanie zniszczenia, nadal pozostają wyjątkowymi świadectwami starożytnej sztuki i kultury Teotihuacan. Ich niezwykłość i wartość zostały docenione przez przeniesienie części z nich do Muzeum Antropologicznego, gdzie mogą być podziwiane i chronione jako ważne dziedzictwo narodowe.
Piramida Księżyca (Pirámide de la Luna)
młodsza od Piramidy Słońca o około dwieście lat, jest mniejsza i niższa, ale utrzymana w tym samym stylu architektonicznym. Na szczycie tej piramidy znajdowała się platforma ceremonialna, która była poświęcona Wielkiej Bogini Teotihuacan, opiekunce wody, ziemi i urodzaju. To miejsce było centralnym punktem rytuałów i ofiar, składanych dla bogini, której kult miał duże znaczenie w życiu społeczności Teotihuacan.
Przed piramidą, na obszarze znanym jako Plac Księżyca, znajdował się centralny ołtarz, który wraz z kamiennymi budowlami tworzył tak zwany „Krzyż Teotihuacan”. Ten krzyż symbolizował mitologiczny kosmos i miał głębokie znaczenie religijne dla ludności Teotihuacan.
Podobnie jak Piramida Słońca, Piramida Księżyca odgrywała istotną rolę w życiu społeczności Teotihuacan.
Piramida Słońca ( Pirámide del Sol)
Prawdopodobnie wzniesiona w I wieku n.e., jest jedną z najbardziej imponujących budowli w Teotihuacan. W początkowym etapie jej budowy użyto suszonych cegieł adobe z użyciem soku z agawy i ziemi, a następnie ściany obłożono kamiennymi płytami. W kolejnych fazach powiększono piramidę i ozdobiono ją rzeźbami. Jej imponujące wymiary, sięgające 225 na 222 metry u podstawy i 75 metrów wysokości, umieszczają ją na trzecim miejscu wśród największych piramid na świecie. Na szczycie tej budowli znajdowała się świątynia, która nie zachowała do dzisiejszych czasów, co uniemożliwia identyfikację bóstwa, któremu była poświęcona.
Podczas prac archeologicznych prowadzonych w obrębie Piramidy Słońca odkryto jaskinie i jezioro w kształcie czterolistnej koniczyny. Prawdopodobnie symbolizowały one mityczne praźródło i początki miasta. Odkryto także szkielety małych dzieci w narożnikach budowli, co sugeruje, że mogły one być składane w ofierze bogom jako część rytuałów związanych z budową piramidy.
Nazwa Piramida Słońca została nadana przez Azteków.
W 1903 roku prezydent Porfirio Diaz, dążąc do zdobycia poparcia rdzennych mieszkańców Meksyku, postanowił przywrócić Teotihuacan do dawnej świetności z okazji przypadającej w 1910 roku setnej rocznicy wybuchu powstania niepodległościowego. Niestety, prace konserwatorskie nie zawsze były prowadzone z należytą ostrożnością. Aby pozbyć się drzew porastających zbocza piramidy, użyto znacznych ilości materiałów wybuchowych, co spowodowało duże zniszczenia. Podczas odbudowy od najniższego poziomu poprowadzono dwa ciągi schodów, co nie jest zgodne ze stanem pierwotnym.
Niestety, ze względów bezpieczeństwa wejście na piramidę jest obecnie niemożliwe. Jednak nawet z dystansu piramida Słońca wciąż robi ogromne wrażenie i pozostaje niezapomnianym świadectwem starożytnej cywilizacji Teotihuacan.
Cytadela i Piramida Pierzastego Węża (Świątynia Quetzalcoatla lub Pirámide de la Serpiente Emplumada)
Imponujący architektoniczny kompleks w kształcie kwadratu o boku 400 metrów, z charakterystyczną Piramidą Pierzastego Węża, która jest trzecią co do wielkości piramidą w Teotihuacan. Budowle i piramida były skupione wokół placu mogącego pomieścić nawet sto tysięcy ludzi. Materiałem wykorzystanym do budowy były bloki wykonane ze skały wulkanicznej. Cytadela pełniła funkcje zarówno miejsca kultu religijnego, jak i siedziby władzy w starożytnym mieście.
Podczas prac archeologicznych przeprowadzonych w jaskini znajdującej się pod piramidą odkryto szczątki około 200 ofiar. Większość z nich to zdrowi i dobrze zbudowani mężczyźni, których ręce były związane na plecach. Niektórzy z nich mieli deformowane czaszki i inkrustowane zęby, co wskazuje na ich pochodzenie z zamożnych rodzin. Co więcej, elementem ich stroju były naszyjniki wykonane z ludzkich szczęk. Istnieje podejrzenie, że wszyscy oni mogli zostać pochowani żywcem jako ofiary składane bogom podczas budowy kompleksu. Według analiz przeprowadzonych przez archeologów, byli to prawdopodobnie żołnierze elitarnej gwardii, co dodaje jeszcze większej tajemnicy i dramatyzmu historii tego miejsca.
Aleja Zmarłych (La calle de los muertos)
nazywana także Drogą Umarłych, jest jednym z najważniejszych elementów urbanistycznych w starożytnym Teotihuacan. Rozciągająca się na długości czterech kilometrów i o szerokości 40 metrów, ta imponująca droga rozpoczyna się od Placu Księżyca, przechodzi obok Piramidy Słońca i kończy się przed Piramidą Pierzastego Węża.
Otoczona po obu stronach przez zespoły budynków różnego typu, w których mieszkali przedstawiciele klasy rządzącej, mieściły się różne urzędy administracji miasta oraz świątynie z pewnością robiła wrażenie na mieszkańcach oraz przyjezdnych. Aleja Zmarłych była nie tylko główną osią komunikacyjną miasta, ale także miejscem ważnych ceremonii, procesji i pochodów. W starożytnych czasach mogło w niej uczestniczyć nawet kilkadziesiąt tysięcy osób, oddając hołd swoim bóstwom i przodkom.
W jednej z budowli przy Alei Zmarłych odsłonięty został fresk atakującego jaguara.
Dla amatorów odrobiny szaleństwa jest możliwość przelotu balonem nad piramidami i Aleją Zmarłych. Trzeba wstać o bladym świcie i zapłacić około 100 dolarów. No cóż jest to impreza dla odważnych, ale widoki na pewno są wspaniałe. Ja się nie odważyłam, a zdjęcia zamieszczam dzięki uprzejmości Elli
Dziękuję, że jesteś ze mną :).
Mam nadzieję, że zainteresował Cię mój wpis.
Czy chcesz zadać jakieś pytanie? Może napisać coś miłego? A może masz jakieś uwagi do tekstu ?
Śmiało, poniżej możesz to zrobić!
Jeśli podobał Ci się ten wpis, możesz udostępnić go znajomym.
Dziękuję
Ola
Zapraszam do obserwowania mojej strony na Facebooku, dzięki której możesz być na bieżąco z moimi wpisami z kolejnych podróży.