Październik 2024 rok

Ostuni

Najbardziej charakterystyczną cechą historycznego centrum miasta jest kolor biały. Prawie wszystkie budynki tej części miasta są bielone. Białe ściany domów znane były w tym miejscu już od średniowiecza. Biały kolor daje poczucie świeżości, czystości oraz rozjaśnia wąskie uliczki poprzez światło bezpośrednie i odbite. Stosowanie wapna do bielenia, świetnego środka dezynfekcyjnego, było niezastąpionym sposobem zapobiegania rozprzestrzenianiu się zarazy cholery podczas epidemii panującej w XVII wieku. I tylko pozostaje pytanie dlaczego inne miasta nie bieliły ścian swoich domów. Ostuni położone jest na łagodnie opadającym zboczu wzgórza, nadaje mu tarasowy wygląd, z warstwami budynków wznoszącymi się ku szczytowi. Błękitne niebo i światło słoneczne podkreślają białe odcienie budynków, a plamy zieleni i drzewa zapewniają dodatkowy kontrast. Nad miastem góruje okazały budynek katedry Santa Maria Assunta z elementami barokowymi, kopułą, łukowatymi oknami, dużą rozetą i dzwonnicą. Niewątpliwie jest to wspaniały widok, szczególnie w promieniach zachodzącego słońca, dla którego warto wstąpić do Ostuni.

Katedra Wniebowzięcia Marii Panny

Duomo di Santa Maria Assunta

Jednym z najcenniejszych zabytków Ostuni jest imponująca katedra Wniebowzięcia Marii Panny (Cattedrale di Ostuni). Świątynia wzniesiona w latach 1435-1495 charakteryzuje się potrójną fasadą rozdzieloną dwoma pilastrowymi pasami. Nad portalem znajduje się okazała rozeta podzielona na 24 części. Barokowy wystrój wnętrza pochodzi głównie z XVIII wieku.

Centralna nawa kościoła jest szeroka i przestronna, z wysokim sufitem ozdobionym freskami, które przedstawiają sceny religijne w bogatych, złotych ramach. Po obu stronach głównej nawy znajdują się masywne, marmurowe kolumny o bogato zdobionych kapitelach, które wspierają sklepienia i oddzielają nawę główną od bocznych. Łuki nad kolumnami ozdobione są detalami architektonicznymi i malowidłami. W kaplicach bocznych ołtarze, będące prawdziwymi arcydziełami z XVII i XVIII wieku. Najciekawszy w którym znajdują się trzy cenne, drewniane popiersia relikwiarzowe świętych patronów i opiekunów Ostuni: San Biagio, Sant’Oronzo i Sant’Agostino. W jednej z nisz kościoła, naturalnej wielkości kamienny posąg, Chrystusa wskazującego krwawiącą ranę na boku i ukazujący ranę na lewej dłoni. W lewej nawie umieszczono pierwszą chrzcielnicę, ośmiokątną z polichromowanego marmuru, wykonaną przez robotników neapolitańskich w XVIII wieku.

Łuk Biskupi

Arco Scoppa

Przebudowy mającej na celu połączenie kamiennym, solidnym mostem budynków seminarium z Pałacem Biskupim podjął się biskup Francesco Antoniego Scoppa w 1743 roku o czym informuje inskrypcja na jednej z zewnętrznych ścian budynku, umieszczona w kamiennej ramie i zwieńczona insygniami biskupa. Podczas trzęsienia ziemi większość budynków uległa znacznym uszkodzeniom. Biskup Scoppa „mając na uwadze dobro publiczne” w ciągu jednego roku odbudował zniszczone budynki przykościelne i połączył je przejściem nad ulicą. Przejście nad ulicą, początkowo od strony katedry miał charakter arkady z czterema łukami i ozdobiony detalami architektonicznymi – kolumnami, gzymsami oraz rzeźbieniami i umieszczonym centralnie nad łukiem herbem. Obecnie arkady wypełnione są oknami. Łuk od drugiej strony mało atrakcyjny z zamurowanymi oknami i niezbyt zadbany.

Kościół Świętego Franciszko

Chiesa di San Francesco d`Assisi

Kościół Świętego Franciszka zbudowany w 1304 roku wraz z budynkiem Urzędu Miasta stanowi zachodnią pierzeję Piazza della Liberta. Pierwotnie zbudowany w stylu gotyckim, został gruntownie odnowiony i przebudowany w 1615 roku, zaś okazała fasada pochodzi z XIX wieku i harmonizuje ze stylem sąsiadującego budynku Ratusza.

Drzwi wejściowe wykonane z brązu i przedstawiające sceny związane z miastem Ostuni. Po ich dwóch stronach ustawione są w niszach postacie Świętego Franciszka oswajającego wilka oraz Antoniego Padewskiego z dziećmi.

Wnętrze kościoła ozdobione jest misternymi elementami architektonicznymi w stylu barokowym. Główna nawa prowadzi do dużego ołtarza ozdobionego świecami, posągami aniołów i marmurowymi elementami wzdłuż balustrady. W nawach bocznych kilka kaplic poświęconych różnym świętym.

Kolumna Świętego Oracjusza

Colonna Sant’Oronzo

W centrum Ostuni stoi dwudziestometrowa kolumna, na szczycie której Święty Oracjusz pochyla się nad miastem i je błogosławi. Pomnik w stylu barokowym ozdobiony licznymi aniołkami oraz postaciami Świętej Łucji, Świętego Augustyna z Hippony trzymającego księgę, Świętego Bernardyna Realino z Lecce trzymającego dziecko na rękach oraz posąg Świętej Ireny pozbawiony ręki jako symbolu męczeństwa.

Święty Oroncjusz z Lecce żył w I wieku i jest Świętym kościoła katolickiego, wraz z dwiema innymi postaciami związanymi z jego legendą, Fortunatem i Justusem. Był pierwszym biskupem Lecce. Zaś do dzisiaj istnieje przekonanie, że żarliwe modlitwy kierowane do niego przez mieszkańców podczas epidemii cholery w 1851 roku przyczynił się do jej szybkiego zakończenia

Oroncjusz i Fortunat zostali potępieni za odmówienie złożenia ofiary rzymskim bogom. Po wykonaniu na nich kary chłosty opuścili miasto i udali się do Koryntu, gdzie Oroncjusz spotkał się ze Świętym Pawłem, który zatwierdził go jako pierwszego biskupa Lecce, a Fortunata jego następcą. Po powrocie do Lecce, byli ponownie prześladowani przez władze. Przedstawiciel Nerona, Antoninus, uwięził Oroncjusza i Fortunata, grożąc im śmiercią, jeśli nie odrzucą nowej religii. Obaj odmówili, opuścili miasto, a następnie kontynuowali nauczanie wraz z Justusem w Salento i w Bari. Ostatecznie ponownie aresztowani przez Antoninusa zostali straceni przez obcięcie głowy toporem w pobliżu Lecce. Na pamiątkę męczeńskiej śmierci od 25 do 27 sierpnia każdego roku, w Ostuni i Lecce odbywa się trzydniowy festyn, którego głównym punktem jest procesja znana jako Cavalcata di Sant’Oronzo zapoczątkowana w 1657 roku. Mężczyźni ubrani w czerwone marynarki i białe spodnie z kapeluszami zwieńczonymi pióropuszem na koniach okrytych misternie haftowanymi czerwonymi kapami towarzyszą srebrnej figurze Świętego Oroncjusza. Procesja rozpoczyna się błogosławieństwem koni i rycerzy, a następnie wije się ulicami Ostuni przy dźwiękach orkiestry maszerującej za procesją.

Kościół Świętego Ducha

Chiesa dello Spirito Santo

Niewielki kościół położony w centrum miasta kościół z przyciągającą wzrok pięknym renesansowym portalem. Płaskorzeźba zamknięta w łukowatej ramie, umieszczona tuż nad drzwiami wejściowymi przedstawia Zaśnięcie Marii Panny (dormitio Virginis). Wokół Dziewicy zebrali się apostołowie pogrążeni w kontemplacji i modlitwie w otoczeniu aniołów. Klęcząca postać przy łożu umierającej, utożsamiana jest z osobą biskupa prałata Arpone. Płaskorzeźba pochodzi z XV wieku. Niestety kościół często jest zamknięty.

Kościół san Vito

Chiesa di San Vito Martire

Kościół Świętego Vito Męczennik, w którym od 1989 roku mieści się Muzeum Cywilizacji Preklasycznych Południowej Murgii. Świątynia, zbudowana w latach 1752-1754. Aby ją wybudować, wyburzono trzy budynki, w tym budynek szlacheckiej rodziny Petrelli oraz średniowieczny kościół San Vito, zniszczony przez trzęsienie ziemi 20 lutego 1743 r. Pod koniec XIX wieku powstał projekt wyburzenia kościoła w celu poszerzenia ulicy, ale natychmiast do budynków wprowadziły się Karmelitanki i pozostały tam do 1975 roku. Ze względu na pobyt zakonnic świątynia powszechnie nazywana jest kościołem „Małych sióstr”.

Fasada jest jednym z najciekawszych przykładów (rocaille) architektury rokokowej w mieście, ozdobionej charakterystycznymi ornamentami i ożywionej bogatym portalem zwieńczonym herbem biskupa, który zlecił budowę kościoła oraz zakonu karmelitów. Niestety kościół i muzeum były zamknięte.

Kościół Świętego Józefa

Chiesa di San Giuseppe

Kościół został zbudowany w 1870 roku na koszt rodziny Ayroldi, niedaleko Piazza Liberta. Kościół został odrestaurowany w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku z woli kapelana kanonicznego Agostino Ayroldiego. Jego spadkobierca i krewny, ksiądz Tommaso Ayroldi, podarował kościół kapitule katedralnej, aby podtrzymać kult ludu Ostuni wobec Świętego Józefa.

Dekoracja fasady kościoła jest bardzo skromna, z XIX-wiecznymi liniami wyznaczającymi górny trójkąt, portal lunety i zaokrąglone okno. Wewnątrz pojedyncze pomieszczenie zwieńczone kopułą. U podstawy kopuły cztery medaliony przedstawiające sceny z życia Świętego Józefa. Główny ołtarz pochodzący z XVIII wieku ma dwie nisze: nad ołtarzem postać Świętego Józefa z Dzieciątkiem Jezus, poniżej martwego Chrystusa złożonego do grobu.

Mozzarella – podstawa kuchni włoskiej

Moim pierwszym skojarzeniem z Włochami zawsze jest ser mozzarella, która jest nieodzowna do lazanii, sałatki caprese oraz większości rodzajów pizzy. Jestem po prostu fanką tego sera i mogę go jeść o każdej porze. Tak więc, możliwość zobaczenia jak się wytwarza prawdziwą włoską mozzarellę było dla mnie fantastycznym przeżyciem.

Masa serowa o konsystencji twarogu jest moczona w serwatce lub solonej wodzie o bardzo wysokiej temperaturze, sięgającej nawet 95°C. Gdy ser zacznie unosić się na powierzchni, usuwa się większość płynu, a masa podlega rozciąganiu i ugniataniu rękoma lub przy użyciu drewnianej chochli. Ugniatanie przeprowadza się do momentu, aż powstanie gładka masa o delikatnej konsystencji i włóknistej teksturze. Z odcinanych z niej pasm powstają pojedyncze bryły mozzarelli. Muszę to kiedyś spróbować w domu.

Włochy celebrują wiele rodzajów mozzarelli różniących się kształtem, rozmiarem, teksturą, a nawet smakiem. Mozzarella może mieć różne kształty i rozmiary:

Stratacciella – której nazwa pochodzi od włoskiego słowa straccia , oznaczającego „szmatę” lub „strzęp”, powstaje z kawałków sera mozzarella i świeżej śmietany. Najbardziej popularna.

Burrata – pochodząca z Apulii, z małego miasteczka w prowincji Bari. Burrata składa się z „woreczka” rozciągniętego sera mozzarella wypełnionego zagęszczoną śmietaną

Bocconcini – oznacza „małe kęsy”, to mniejsze, wielkości kęsa formy mozzarelli – idealne do dodawania do sałatek lub delektowania się w jednym kęsie ze świeżą bazylią i pomidorem.

Nodini – powstało przez splatanie pasm mozzarelli, ten ręcznie formowany skręt ma kształt warkocza.